ΠΟΙΗΣΗ & ΙΣΤΟΡΙΑ - Γιάννης Παπαγεωργίου

Γιάννης Μαρκόπουλος «Οι «Σειρήνες» είναι η ελληνική μουσική πρόταση απέναντι στο δίσκο ο «Τοίχος» των «Πινκ Φλόυντ» Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαγεωργίου (απόσπασμα) Εκπομπή «Καλησπέρα Κατερίνη, καλησπέρα Μακεδονία» Κείμενο αρχείου Γιάννης Παπαγεωργίου : Έχουμε τηλεφωνική επικοινωνία μα τον Μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κ. Μαρκόπουλε καλώς ήρθατε στην πόλη μας. Γιάννης Μαρκόπουλος : Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, καλώς σας βρήκα Γιάννης Παπαγεωργίου : Ποιες εκδηλώσεις ετοιμάζετε; Γιάννης Μαρκόπουλος : Κοιτάξτε, υπάρχει ένα σχέδιο μιας αποκάλυψης και μιας αποκατάστασης ορισμένων τραγουδιών. Όχι μόνο των δικών μου αλλά και των συναδέλφων, όπου κρατάνε μια διαχρονικότητα πια λόγω των κοινωνικών αλλαγών που υπήρχαν τον καιρό εκείνο που γίνονταν αυτά. Τώρα πλέον αυτά καθεαυτά τα ίδια τα τραγούδια δοκιμάζονται μέσα σ’ ένα κλίμα πανελλήνιο που τα κόμματα δεν έχουν μεγάλες διαφορές, με την έννοια ότι δεν υπάρχει αυτή η αντιπαράθεση, η αντιπαλότητα αλλά υπάρχει μία συναίνεση. Μέσα λοιπόν σ’ αυτήν τη συναίνεση τα τραγούδια αυτά που έχουν λάβει πια έναν πανελλαδικό χαρακτήρα θα δούμε πόσο αντέχουν σ’ αυτήν την επικοινωνία που γίνεται μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού. Γιάννης Παπαγεωργίου : κ. Μαρκόπουλε έχετε δώσει έναν ελληνικό και έναν ελληνοπρεπή ήχο στη μουσική σας. Από πού αντλείτε αυτές τις παραστάσεις; Γιάννης Μαρκόπουλος : Από μέσα μου βγαίνουν οι μελωδίες και οι ρυθμοί βέβαια, όμως ομολογώ ότι οι πηγές μου προέρχονται από τη ζωντανή παράδοση του τόπου μας και πρέπει να ξέρουμε όλοι μας ότι η ζωντανή παράδοση στην Ελλάδα και το βυζαντινό τραγούδι είναι ίσως δύο από τα σημαντικότερα ηχητικά ποτάμια της υφηλίου, άσχετα αν εμείς δεν τα προσέξαμε όσο έπρεπε, άσχετα αν εμείς με τους λαϊκισμούς και τα ξένα τραγούδια των οποίων συνέχεια γίνονται αναπαραγωγές στον τόπο μας δεν τα αγαπήσαμε όσο ήτανε κοντά μας. Όταν φεύγει το παιδί από κοντά μας, τότε νιώθουμε την ανάγκη πως πρέπει να το έχουμε. Επίσης είναι αλήθεια και κάτι άλλο. Τι να φταίει ο κόσμος, όταν οι ξένες εταιρείες προσπαθούν να θάψουν το ελληνικό τραγούδι και να αλώσουν αυτόν τον τόπο αλλοιώνοντας την πολιτιστική του ταυτότητα. Έναν τόπο που είναι μια μάνα, μια πηγή όχι μόνο του φυσικού κόσμου, όχι μόνο του περιβάλλοντος αλλά και των ιδεών και της σκέψης. Πιστεύω λοιπόν πως ο κόσμος πρέπει να πηγαίνει και, όπως ζητάει το ψωμί του, να ζητάει και την πνευµατική του τροφή. Διότι αύριο θα βρεθεί στην ανάγκη να δείξει σε κάποιον φίλο του ότι αυτά είναι τα τραγούδια μας που αγαπήσαμε και δεν θα υπάρχουν πουθενά, εάν δεν επιμείνει πάρα πολύ. Διότι οι ξένες εταιρείες βιτρίνα έχουν το Μαρκόπουλο, το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, περισσότερο έχουν τα ξένα τραγούδια, αυτά θέλουν να βάλουν εδώ, ώστε να αλώσουν το χώρο, να μην υπάρχει μία αντιπαλότητα στη διεθνή σκακιέρα του ήχου και να μην υπάρχει και ένα αντίπαλο δέος, όπως είναι η Ελλάδα Γιάννης Παπαγεωργίου : κ. Μαρκόπουλε, αν θυμάμαι καλά και, αν αποδόθηκαν σωστά οι δηλώσεις σας, είχατε πει ότι ο δίσκος σας «Σειρήνες» είναι η ελληνική μουσική πρόταση απέναντι στο δίσκο ο «Τοίχος» των «Πινκ Φλόυντ; Γιάννης Μαρκόπουλος : Ναι, είχα πει τότε αλλά δεν εννοούσα ότι ήταν ένα καλύτερο ή χειρότερο έργο. Γιάννης Παπαγεωργίου : Όχι με την έννοια του καλύτερου, αλλά ίσως μια άλλη πρόταση. Γιάννης Μαρκόπουλος : Όπως ο τοίχος είναι ένα πράγμα που χτίζεται ερήμην του λαού, έτσι και οι Σειρήνες λειτουργούν με μια αίσθηση μιας τροχοπέδης, την οποία πρέπει να είσαι πολύ δυνατός να την ξεπεράσεις. Είναι βέβαια πιο φιλελεύθερες γραμμές από τον τοίχο. Στην Ελλάδα υπάρχει μια φιλελεύθερη κίνηση σε όλες τις μορφές της αντιπαράθεσης. Παραδείγματος χάριν στα Ταυροκαθάψια στην Κρήτη επάνω στον ταύρο λειτουργούσε ένα παιχνίδι, δεν τον σκότωναν τον ταύρο, όπως κάνουν οι Ισπανοί που τον σκοτώνουν, για να επιδείξουν τη δύναμη του ανθρώπινου είδους πάνω σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο, αλλά απλώς συνδιαλέγονταν. Έτσι μας δίνουν το δικαίωμα να πιστεύουμε και να λέμε ότι οι Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα συνδιαλέγονται με τη φύση, δεν τη χτυπούν, δεν τη σκοτώνουν. Γιάννης Παπαγεωργίου : Υπάρχει λοιπόν μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στους Έλληνες και τη φύση; Γιάννης Μαρκόπουλος : Σαφώς ναι, υπάρχει μια έντονη σχέση. Γιάννης Παπαγεωργίου : Ο Ελληνισμός μπορεί να γίνει μια διεθνής κίνηση κ. Μαρκόπουλε; Γιάννης Μαρκόπουλος : Οτιδήποτε είναι αληθινό και γνήσιο, το ιθαγενές στοιχείο, αν είναι αληθινό και γνήσιο, πιστεύω ότι αμέσως γίνεται διεθνικό στοιχείο. Πρώτα όμως είναι ιθαγενής και μετά είναι διεθνής, πρώτα είναι ιθαγενής ο Ευριπίδης, ο Σαίξπηρ και μετά διεθνής. Δε μπορείς να ξεκινάς να κάνεις ένα διεθνικό έργο, γιατί θα το κάνεις στο τραπέζι, πάνω στο γραφείο και δεν θα έχει καμιά σχέση με την έμπνευση και με την επιστήμη. Πιστεύω ότι η επιστήμη στηρίζει τα τραγούδια μας, στηρίζει τη δύναμη της έμπνευσης και είναι απαραίτητη, μετά όμως από την παραγωγή της μελωδίας και του ρυθμού. Έτσι η μουσική πορεία στον Ελληνισμό είναι ένα διαχρονικό οδοιπορικό με συναυλιακές παραστάσεις που ξεκίνησαν, όπως σας είπα ήδη, από το βορρά προς το νότο και μετά θα επισκεφτούμε κέντρα του Ελληνισμού στην Ευρώπη, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και όπου αλλού υπάρχουν Έλληνες, αλλά ταυτόχρονα θα είναι και μία πρόταση προς την Ευρώπη, η οποία μιμείται αυτή τη στιγμή δουλικότατα το αμερικανικό ροκ και μάλιστα της δεκαετίας του 1970, του 1980 Γιάννης Παπαγεωργίου : Θα τα χαρακτηρίζαμε ένα Χρονικό για να διατηρήσουμε την Ιθαγένεια μέσα από μια Θητεία, όπως έχουν τίτλο τα έργα σας; Γιάννης Μαρκόπουλος : Ναι, έτσι είναι. Υπάρχουν αυτοί οι δίσκοι αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Το «Χρονικό», ο «Αρχάγγελος», η «Ιθαγένεια», η «Θητεία», το «Το Σεργιάνι στον κόσμο». Γιάννης Παπαγεωργίου : κ. Μαρκόπουλε εκείνον τον πανέμορφο στίχο «Ήταν ο τόπος μου βράχος και χώματα, ήλιος και μαύρο κρασί όργωνα, θέριζα και με τον Όμηρο σε τραγουδούσα λαέ μου» θα τον ακούσουμε; Γιάννης Μαρκόπουλος : Οπωσδήποτέ θα τον ακούσουμε. Γιάννης Παπαγεωργίου : κ. Μαρκόπουλε σας ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα έχετε προσφέρει αυτά τα χρόνια. Γιάννης Μαρκόπουλος : Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ.