ΠΟΙΗΣΗ & ΙΣΤΟΡΙΑ - Γιάννης Παπαγεωργίου

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΥΚΑΣ Ο άνθρωπος που άκουγε τους πάντες Εκείνος βρέθηκε στα βάθη της Αφρικής. Στο κέντρο της Αιθιοπίας. Την πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα. Διευθυντής στη Ζέκειο Δημοτική Σχολή. Γενεές επέρασαν από το Σχολείο στο χρόνια που δίδαξε. Έμεινε εκεί για πάντα στη ζωή του αυτός και η οικογένειά του. Τα χρόνια περνούσαν, η εξέλιξή του ήταν πάντα ανοδική. Παρέμεινε στην Αντίς Αμπέμπα, αναμείχθηκε στα κοινά εντός της κοινότητας, σε πόστο καίριο. Εκλέχτηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στην Αντίς Αμπέμπα. Μια ζωή ολόκληρη έζησε α’ αυτόν τον χώρο. Βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες που έζησαν σε ταραχώδεις εποχές, στα χρόνια που άλλαζαν οι καταστάσεις στην Αιθιοπία. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα. Δεκαετίες αλλαγών, εξελίξεων, από τη μια στιγμή στην άλλη μεταβαλλόταν η κατάσταση, οι άνθρωποι ένιωθαν ή έβλεπαν το καινούργιο και αναρωτιόντουσαν τι πρόκειται να έρθει. Έζησε στα χρόνια του Αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ. Είδε τις μεταβολές με το καθεστώς του Χαϊλέ Μεγκίστου Μαριάμ, με ό,τι συνεπαγόταν αυτό για τους Έλληνες. Μεταχειρίστηκαν τεχνάσματα, αντιμετώπισαν δυσκολίες καθημερινά όλοι τους. Αυτός πάντα ήταν εκεί. Παρέμεινε, όταν πολλοί άλλοι έφυγαν. Κράτησε. Επιβίωσε. Ήρθε η ώρα πάλι των μεταβολών σε πολιτικό επίπεδο με την πτώση του Μεγκίστου. Η Ελληνική Κοινότητα είχε κρατηθεί όρθια. Ήταν πάντα παρών, μέσα στα πράγματα της Κοινότητας. Ο άνθρωπος που αντίκρισε τον Αυτοκράτορα. Ο άνθρωπος που συναντήθηκε με ισχυρούς. Βασιλείς. Πρωθυπουργούς. Υπουργούς. Πρέσβεις. Τους συμπεριφέρθηκε με άψογο τρόπο. Όμως… Ο άνθρωπος που συνομίλησε με τους δυνατούς… Άκουγε εξίσου τους απλούς ανθρώπους. Τον Πάροικο της Κοινότητας. Του εκπαιδευτικούς των σχολείων. Τον οποιοδήποτε ντόπιο εργαζόμενο στην Κοινότητα. Τους άκουγε με καταδεκτικότητα, με προσήνεια, με προσοχή. Καταλάβαινε το πρόβλημά τους. Φρόντιζε να δίνει λύσεις για όλους και για τα όποια προβλήματα αντιμετώπιζαν. Στα πλαίσια του εφικτού, των κανόνων της Κοινότητας. Καθημερινή του ενασχόληση ήταν τα πάσης φύσεως προβλήματα των μαθητών. Στο Οικοτροφείο, στα σχολεία, στον ελεύθερο χρόνο τους. Προβλήματα ζωής, ένδυση, υπόδηση, οτιδήποτε άλλο. Οι μαθητές τον αποκαλούσαν «Ο πατέρας μας» Το πιο σπουδαίο. Είχε κατανόηση, χωρίς υπεροψία, ειλικρίνεια. Δεν έδιωχνε κανέναν. Δεν μιλούσε αφ’ υψηλού. Για όλους είχε την καλή κουβέντα. Κάθε πρωί, ενώ θα μπορούσε να βρίσκεται στο σπίτι του ή εντός της Κοινότητας, ήταν πάντα παρών στην είσοδο, ήθελε να δει αν όλα κυλούσαν κανονικά Μιλούσε, άκουγε και συγχρόνως παρατηρούσε τα πάντα γύρω του, με σκοπό να εντοπίσει όποια ατέλεια τυχόν υπήρχε και να φροντίσει αμέσως να την διορθώσει. Παράλληλα προγραμμάτιζε με τους συνεργάτες του καινούργια πράγματα, επέκτεινε τις δραστηριότητες της Κοινότητας. Έκανε καινούργιους χώρους, πιο άνετους, μοντέρνους. Γνώρισε πρόσωπα και πρόσωπα. Ήξερε να ξεχωρίζει τον χαρακτήρα τους, χωρίς να εκδηλώνει αυτή την αντίληψη. Η ζωή του, η στάση του, η συμπεριφορά του στιγμάτισε την Κοινότητα και την πορεία της. Είναι σίγουρο ότι η Κοινότητα θα συνεχίσει να υπάρχει, να πορεύεται, να έχει άξια στελέχη που θα την κρατήσουν όρθια. Όμως… Η δική του παρουσία σ’ αυτήν έχει στιγματίσει την πορεία της για δεκαετίες, άφησε επάνω της τη σφραγίδα του, δημιουργικότητα και προοδευτική εξέλιξη. Οι μαθητές τον αποκαλούν ακόμη και τώρα «Ο πατέρας μας» Αυτός ήταν ο Δημήτριος Συκάς. Διευθυντής του Ζέκειου Δημοτικού Σχολείου, Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία. Γιάννης Παπαγεωργίου