Παράλληλα με το φανερό πόλεμο ανάμεσα στους πολιορκούμενους Έλληνες και στους πολιορκητές Τούρκους στη διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης διεξαγόταν ένας άλλος υπόγειος πόλεμος.
Οι Τούρκοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να φτάσουν στο στόχο τους και να πετύχουν την ποθητή άλωση. Επειδή αδυνατούσαν να εισβάλλουν για την ώρα και να λεηλατήσουν ό,τι υπήρχε σ’ αυτήν, οργάνωσαν ομάδες στρατιωτών που έσκαβαν μέσα στη γη προς την Πόλη, ώστε να δημιουργήσουν υπονόμους και να περάσουν κάτω από τα τείχη, να βρεθούν εντός και να πετύχουν την πτώση της.
Έσκαβαν σε πολλά σημεία συγχρόνως, κυρίως κοντά στην πύλη της Καλιγαρίας, όπου το έδαφος και οι συνθήκες ήταν πιο κατάλληλες.
Έσκαβαν και ύστερα μετέφεραν το χώμα έξω, πάνω στη επιφάνεια του εδάφους. Κατόπιν έφερναν ξύλα και στήριζαν το χώμα μ’ αυτά, ώστε να μην πέφτουν και τους σκοτώνουν. Έτσι προχωρούσαν και ήλπιζαν να ολοκληρώσουν την άλωση.
Αυτά τα είχαν αντιληφθεί οι αμυνόμενοι και λάμβαναν τα μέτρα τους, φρόντιζαν να εξουδετερώνουν τις επιθετικές ενέργειες των αντιπάλων. Είχαν δημιουργήσει κι αυτοί ομάδες άμυνας που ανακάλυπταν τις σήραγγες των Τούρκων και κατόπιν κατέστρεφαν. Τα έβαζαν φωτιά, αυτά καίγονταν και γκρεμιζόταν το μέρος καταπλακώνοντας τους Τούρκους. Αν δε γινόταν αυτό, τότε τους σκότωναν. Άλλες φορές πάλι οι σήραγγες γκρεμίζονταν μόνα τους σκοτώνοντας τους εισβολείς.
Σε μια περίπτωση οι Βυζαντινοί συνέλαβαν κάποιους από αυτούς που δημιουργούσαν υπονόμους, τους έσφαξαν και τους έριξαν κάτω από τα τείχη. Αυτό σήμαινε μεγάλο πλήγμα για το Μωάμεθ. Όταν οι Βυζαντινοί εξουδετέρωσαν δύο ακόμη σήραγγες και τις κατέστρεψαν, τότε εγκατέλειψε κάθε παρόμοια προσπάθεια.
0 Σχόλια