[11.1] Βούλομαι δὲ καὶ ἐν κεφαλαίοις ἐπανελθεῖν τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ, ὡς ἂν ὁ ἔπαινος ὐμνημονεστέρως ἔχῃ.
Ἀγησίλαος ἱερὰ μὲν καὶ τὰ ἐν τοῖς πολεμίοις ἐσέβετο, ἡγούμενος τοὺς
θεοὺς οὐχ ἧττον ἐν τῇ πολεμίᾳ χρῆναι ἢ ἐν τῇ φιλίᾳ συμμάχους ποιεῖσθαι•
ἱκέτας δὲ θεῶν οὐδὲ ἐχθροὺς ἐβιάζετο, νομίζων ἄλογον εἶναι τοὺς μὲν ἐξ ἱερῶν κλέπτοντας ἱεροσύλους καλεῖν, τοὺς δὲ βωμῶν ἱκέτας ἀποσπῶντας εὐσεβεῖς ἡγεῖσθαι.
[11.2] ἐκεῖνός γε μὴν ὑμνῶν οὔποτ’ ἔληγεν ὡς τοὺς θεοὺς οἴοιτο οὐδὲν ἧττον ὁσίοις ἔργοις ἢ ἁγνοῖς ἱεροῖς ἥδεσθαι.
ἀλλὰ μὴν καὶ ὁπότε εὐτυχοίη, οὐκ ἀνθρώπων ὑπερεφρόνει, ἀλλὰ θεοῖς χάριν ᾔδει.
καὶ θαρρῶν πλείονα ἔθυεν ἢ ὀκνῶν ηὔχετο. εἴθιστο δὲ φοβούμενος μὲν ἱλαρὸς φαίνεσθαι, εὐτυχῶν δὲ πρᾷος εἶναι.
[11.3] τῶν γε μὴν φίλων οὐ τοὺς δυνατωτάτους ἀλλὰ τοὺς προθυμοτάτους μάλιστα ἠσπάζετο. ἐμίσει οὐκ εἴ τις κακῶς πάσχων ἠμύνετο, ἀλλ’ εἴ τις εὐεργετούμενος ἀχάριστος φαίνοιτο. ἔχαιρε δὲ τοὺς μὲν αἰσχροκερδεῖς πένητας ὁρῶν, τοὺς δὲ δικαίους πλουσίους ποιῶν, βουλόμενος τὴν δικαιοσύνην τῆς ἀδικίας κερδαλεωτέραν καθιστάναι.
[11.2] ἐκεῖνός γε μὴν ὑμνῶν οὔποτ’ ἔληγεν ὡς τοὺς θεοὺς οἴοιτο οὐδὲν ἧττον ὁσίοις ἔργοις ἢ ἁγνοῖς ἱεροῖς ἥδεσθαι.
ἀλλὰ μὴν καὶ ὁπότε εὐτυχοίη, οὐκ ἀνθρώπων ὑπερεφρόνει, ἀλλὰ θεοῖς χάριν ᾔδει.
καὶ θαρρῶν πλείονα ἔθυεν ἢ ὀκνῶν ηὔχετο. εἴθιστο δὲ φοβούμενος μὲν ἱλαρὸς φαίνεσθαι, εὐτυχῶν δὲ πρᾷος εἶναι.
[11.3] τῶν γε μὴν φίλων οὐ τοὺς δυνατωτάτους ἀλλὰ τοὺς προθυμοτάτους μάλιστα ἠσπάζετο. ἐμίσει οὐκ εἴ τις κακῶς πάσχων ἠμύνετο, ἀλλ’ εἴ τις εὐεργετούμενος ἀχάριστος φαίνοιτο. ἔχαιρε δὲ τοὺς μὲν αἰσχροκερδεῖς πένητας ὁρῶν, τοὺς δὲ δικαίους πλουσίους ποιῶν, βουλόμενος τὴν δικαιοσύνην τῆς ἀδικίας κερδαλεωτέραν καθιστάναι.
Θέλω δε να αναφέρω με συντομία και πάλι τα σχετικά με την αρετή του
Αγησιλάου, ώστε ο έπαινος αυτός παραμείνει έντονα χαραγμένος στη μνήμην
όλων των ανθρώπων.
Ο Αγησίλαος σεβόταν τα ιερά και τους ναούς ακόμη και αυτών των εχθρών του, επειδή είχε τη γνώμη ότι όφειλε να κάνει συμμάχους του όχι λιγότερο τους θεούς των εχθρών από τους θεούς των φιλικών και συμμάχων του χωρών.
Δεν κακομεταχειριζόταν ούτε τους εχθρούς οι οποίοι κατέφευγαν ικέτες στους θεούς θεωρώντας παράλογο από τη μια να ονομάζονται ιερόσυλοι εκείνοι οι οποίοι έκλεβαν τα ιερά, από την άλλη να θεωρούνται ευσεβείς εκείνοι οι οποίοι αποσπούν με τη βία ικέτες, αυτούς δηλαδή που ζητούν έλεος και οίκτο μέσα στο ναό και στους βωμούς των θεών.
Καθόλου δε σταματούσε να υμνεί τους θεούς επαναλαμβάνοντας ότι πίστευε πως στους θεούς άρεσαν εξίσου και ακόμη περισσότερο με τις αγνές τελετές οι αγαθές πράξεις των ανθρώπων.
Ακόμη δε, όταν ευτυχούσε, δεν περιφρονούσε τους ανθρώπους, αλλά θεωρούσε ότι έπρεπε να αποδίδει ευχαριστίας προς τους θεούς.
και έχοντας περισσότερο θάρρος πλέον προσέφερε περισσότερες θυσίες από όσες είχε υποσχεθεί τη στιγμήν που κινδύνευε.
Ο Αγησίλαος σεβόταν τα ιερά και τους ναούς ακόμη και αυτών των εχθρών του, επειδή είχε τη γνώμη ότι όφειλε να κάνει συμμάχους του όχι λιγότερο τους θεούς των εχθρών από τους θεούς των φιλικών και συμμάχων του χωρών.
Δεν κακομεταχειριζόταν ούτε τους εχθρούς οι οποίοι κατέφευγαν ικέτες στους θεούς θεωρώντας παράλογο από τη μια να ονομάζονται ιερόσυλοι εκείνοι οι οποίοι έκλεβαν τα ιερά, από την άλλη να θεωρούνται ευσεβείς εκείνοι οι οποίοι αποσπούν με τη βία ικέτες, αυτούς δηλαδή που ζητούν έλεος και οίκτο μέσα στο ναό και στους βωμούς των θεών.
Καθόλου δε σταματούσε να υμνεί τους θεούς επαναλαμβάνοντας ότι πίστευε πως στους θεούς άρεσαν εξίσου και ακόμη περισσότερο με τις αγνές τελετές οι αγαθές πράξεις των ανθρώπων.
Ακόμη δε, όταν ευτυχούσε, δεν περιφρονούσε τους ανθρώπους, αλλά θεωρούσε ότι έπρεπε να αποδίδει ευχαριστίας προς τους θεούς.
και έχοντας περισσότερο θάρρος πλέον προσέφερε περισσότερες θυσίες από όσες είχε υποσχεθεί τη στιγμήν που κινδύνευε.
0 Σχόλια